Το πεζοδρόμιο της φρίκης
Στο πεζοδρόμιο της φρίκης την ξανάδα
πιωμένη και χαμένη στους πελάτες να γελά
δυο πεντάρες το κορμί της να προσφέρει
μα ούτε πεντάρα τελικά να μην πουλά.
Και γω κοιτώ απέναντί της σαστισμένος
της νιότης μου τ’όνειρο το γλυκό.
Νάναι μια μαύρη πέτσα γερασμένη
για να κρατά τον κυρτωμένο σκελετό.
Ό,τι λεφτά έχει η τσέπη μου τα παίρνω
και μέσ’το χέρι της τα βάζω το ωχρό
μια ματιά και φεύγω σαν αγρίμι πληγωμένο
με μια κραυγή κι ένα ουρλιαχτό.
Μετά τρείς μέρες ξαναπέρασα το βράδυ
σ’αυτό το δρόμο των πλανόδιων πορνών
δεν τηνε βλέπω και ρωτώ μιαν άλλη πόρνη.
Δεν φάνηκε απόψε η Μυρτώ.
Άναψε ένα τσιγάρο και μου είπε
με βουρκωμένο βλέμμα στο κενό.
Εχθές την βρήκαν κι ήταν πεθαμένη
με μια φωτογραφία ενός νέου στο πλευρό.
Νίκος Κομπορόζος
Από την ποιητική συλλογή Το
Θαύμα
(εκδ. Κονιδάρη)
Pennies and nickels can be spend on her ... all you want ... she has more to give ... if you want ... but if you don't, that's okay too ... electric excitement senses sent ... cat.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ'ευχαριστώ για το σχόλιό σου... ο μεταφραστής της Google βέβαια δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της ποίησης... να'σαι καλά...
ΑπάντησηΔιαγραφή